ტოლერანტობა

 

    ტოლერანტობა გულისხმობს განსხვავებულობის აღქმას, ცხოვრების წესსა და ქცევას.  ტოლერანტობა მოიცავს ადამინის თავისუფლებას, დამოუკიდებლობას, არჩევნის პატივისცემას და კიდევ სხვას. ის არის თავისუფლებით მრავალფეროვანი. გასწავლის, ვნლ-ოოღირებულებებით გასხვავებული ადამიანი, მიიღო ისეთი, როგორიც არის.  1995 წელს ხელი მოეწერა იუნესკოს ტოლერანტობის პრინციპთა დეკლარაციას, რომლის თანახმადაც, ქვეყნები მიიღებენ ყველა ზომებს, რომ საზოგადოებაში ტოლერანტობა დამკვიდრდეს.

„ქართველები ისტორიულად ტოლერანტი ერი ვართ!“

„დავით აღმაშენებელი ტოლერანტი იყო!“

    ეს ორი აზრი არის ფართოდ გავრცელებული და აღიარებული, თუმცა დაცლილია ყოველგვარი შინაარსისგან.  პრობლემა, დამოწმების გარეშე, მდგომარეობს იმაში, რომ ისტორიულ გამოცდილებას ვასაღებთ წარსულში არსებულ მნიშვნელობაზე. ისტორიულად ქართველი ერი ვერ შეძლებდა ყოფილიყო ტოლერანტი, მკაცრი იერარქიული და ქართული საზოგადოებისთვის ფუნდამენტურად შეუთავსებელობის გამო. 

    სახელმწიფოს მოქმედების მცდარი აღქმა მრავალფეროვნების იდეალისტურ პოლიტიკად, ხოლო შემდეგ ერთი ადამიანის პიროვნული ღირსების მითვისებაა.

         თუმცა ,,ტოლერანტობის გარეშე შეუძლებელია მშვიდობა, ხოლო მშვიდობის გარეშე შეუძლებელია განვითარება, ან დემოკრატია“. საქართველო შესაძლოა საუკუნეების წინ ტოლერანტული ქვეყანა იყო.  2013 წლის ევროპარლამენტის ანგარიშში საქართველო დასახელებულია, როგორც ყველაზე ჰომოფობიური ქვეყანა, კერძოდ ,უტოლდება ირანსა და ირლანდიას.

           იუნესკოს დეკლარაცია ყველაზე უფრო საყურადღებოდ განათლებას მიიჩნევს. 1995 წელს მიღებულ დეკლარაციაში აღნიშნულია, რომ საზოგადოებაში ტოლერანტობის დონის ამაღლებისთვის ადამიანის უფლებათა არსებული საერთაშორისო კონვენციების გააზრებასთან ერთად, სახელმწიფოებმა ასევე „უნდა მიიღონ ახალი კანონმდებლობა, როდესაც ეს საჭიროა საზოგადოების ყველა ჯგუფის და ცალკეული წევრის მიმართ თანასწორი დამოკიდებულების და მათთვის თანაბარი შესაძლებლობების უზრუნველსაყოფად“.